Πανσέμνη Μοναχή
Κτητόρισσα καί Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Χριστοῦ.
23/08/1926 – 25/03/2022
Ἀδελφήν [ Γερόντισσαν ] ἐπαινων ,τά οἰκεῖα θαυμάσομαι, οὐ,οὗ μήν ὅτι οἰκεῖα, δια τοῦτο ψευδῶς, ἀλλά’ ὅτι ἀληθῆ δια τοῦτο ἐπαινετώς.
Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου
Λόγος ἡ’
Εἰς τήν ἀδελφην του Γοργονιαν .
Επιτάφιος
Μαρτυροτόκου γῆς βλάστήμα
Μῆτρος ἀρίστης κύημα
Θεῷ,Θεῶ ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἀνάθημα
Πολιοῦ λευϊτου ἀνάστημα
Φρόνησις ἀνδρεία, νοῦς συνετός, καρδιά κεκαθαρμένη, ὄμματα ψυχῆς ἀτενίζοντα Νυμφίον Χριστόν καί τοῦτον Ἐσταυρωμένον.
Φιλάδελφος φρόνησις, φιλότεκνος διάθεσις, κανών ἀσκήσεως, ἀρετῆς γνώρισμα.
ΠΑΝΣΕΜΝΗ ΤΟΥΝΟΜΑ
Η πρώτη Γερόντισσα και συνκτιτορισσα της Ιεράς Μονής
μοναχή Πανσέμνη
Γερόντισσα Πανσέμνη
Επιστολιμαίος εξόδιος χαιρετισμὸς
Του Γεωργίου Βλατάκη Άρχοντος Νομοφύλακος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και προέδρου του ιστορικού συλλόγου Ρεθυμνίων Αττικής «ΤΟ ΑΡΚΑΔΙ»
εις τὴν οσιωτάτην εν μοναζούσαις Πανσέμνη ,
Καθηγουμένην της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως Σωτήρος Χριστού (κουμπέ) Ρεθύμνου Κρήτης
Τελειωθείσης εν Κυρίῳ τη 26ῃ Μαρτίου σωτηρίου έτους 2022.
«Μοναχός όστις αμιγής έστι κόσμω και αενάως ομιλεί Θεώ μόνω, βλέπων βλέπεται, φιλών φιλείται και γίνεται φώς λαμπόμενος αρρήτως….και είπα, τις δώσει μοι πτέρυγας ωσεί περιστεράς και πετασθήσομαι και καταπαύσω ; ιδού εμάκρυνα φυγαδεύων και ηυλίσθην εν τη ερήμω . προσεδεχόμην τον Θεόν , τον σώζοντα με, από ολιγοψύχίας και από καταιγίδος….» (Αγ. Συμεών νέος θεολόγος)
Με ανείπωτη θλίψη πληροφορηθήκαμε την εις Κύριον αποδημία της Οσιωτάτης Γερόντισσας Πανσέμνης, Καθηγουμένης της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως Σωτήρος Χριστού (κουμπέ) Ρεθύμνου Κρήτης .
Για όλους εμάς που την γνωρίσαμε, την ζήσαμε και γίναμε κοινωνοί του έργου της, η είδηση της κοίμησής της μας προκάλεσε ανείπωτο πόνο και θλίψη.
Η αποκαλούμένη Πνευματική Μητέρα απάντων των Ρεθυμνιων , η τρυφερή αυτή ψυχή που έζησε σε σκληρούς χρόνους, η ψυχή της Άσκησης, της Ταπείνωσης, της Προσφοράς, της Υπακοής, της Αγάπης και της Συγχωρητικότητας, μετέβη εις την Βασιλεία των Ουρανών και βρίσκεται πλέον ενώπιον της Καθέδρας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ενώπιον του Νυμφίου, του Πλάστη και Δημιουργού των Πάντων, Τον οποίον μιμήθηκε και αγάπησε ‘’ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς της καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας της’’ και στον Οποίον αφιερώθηκε ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι.
Η σεβαστή ημών Γερόντισσα Πανσέμνη «Ἐκοιμήθη». Η λέξη που τάραξε την καρδίαν μας. Η αδόκητη φυγή της γερόντισσας Πανσέμνης συγκλόνισε τα απόδημα εκ Ρεθύμνου τέκνα ,τα ανήκοντα εις τον ιστορικό σύλλογον Ρεθυμνιων Αττικής «ΤΟ ΑΡΚΑΔΙ» και μας έφερε κατά νου τον ευαγγελικό λόγο: μικρὸν καὶ οὐ θεωρεῖτέ με, καὶ πάλιν μικρὸν καὶ ὄψεσθέ με, ὅτι ἐγὼ ὑπάγω πρὸς τὸν πατέρα.
Η αείμνηστος Γερόντισσα Πανσέμνη , ευκλεὲς τέκνον λευϊτικής οικογενείας εκ του χωρίου Μελάμπων της επαρχίας Αγ. Βασιλείου Ρεθύμνου Κρήτης , παιδιόθεν παρθενεύουσα, με ζήλον διὰ τὴν ένθεον μοναστικὴν πολιτείαν, ετίμησε τὸ μοναχικόν σχήμα, ασκηθείσα πρώτον ως υποδειγματικὴ υποτακτικὴ εις τὴν Ιερὰν Μονην Σωτήρος Χριστού -Ρεθύμνου, υπὸ τὴν καθοδήγησιν του αειμνήστου φωτισμένου Γεροντος και κτήτορος της Μονής π. Νέστορος Βασσάλου.
Εκ νεότητος της, δεκαέξι μόλις ετών και έχοντας απόλυτη συνείδηση της κλήσης που έλαβε από τον Κύριο, εισήλθε τον Μάιο 1943 , επι γερμανικής κατοχής ,εις το μοναχικό τάγμα το οποίο και υπηρέτησε μέχρις εσχάτων, μέσω ενός σκληρού και αδιάλειπτου πνευματικού και κοινωνικού αγώνα, κοντά στην μοναχή μητέρα της Μακαρία, η οποία ήδη μόναζε από το 1938. Η ενθρόνιση της ως ηγουμένη έγινε στις 6 -8-1970 από τον μακαριστό Μητροπολίτη Ρεθυμνου & Αυλοποταμου κυρό Τίτο Συλλιγαρδάκη , όπου η μονή από ιδιόρρυθμη μετατρέπεται σε κοινοβιακή μέχρι σήμερα.
Η εμπνευσμένη προσωπικότητά της με τὸ ειρηνικό της βλέμμα, τὸ σεμνοπρεπὲς παράστημα, τὴν ὁλόκαρδον φιλοξενίαν της καὶ με τὰς σοφὰς συμβουλάς της, ενέπνεε τὴν συνοδίαν της, η οποία διαρκώς ηύξανε, καὶ ανέπαυε τὸν κάθε ἐπισκέπτην της ιεράς Μάνδρας της.
Πανθομολογουμένως υπήρξε υπόδειγμα μοναχής μὲ ανύστακτον καθημερινὴν λατρείαν, εργατικότητα υπὲρ δύναμιν, εγκάρδιον αγιογραφικήν τέχνην , συμπάθειαν καρδίας, αλλὰ καὶ αυστηρὰν τήρησιν της παραδεδομένης μοναχικής τάξεως. Μίμηση σπουδαία και τελεία η επί γης μοναχική βιοτή της.
«Τοῖς ἐρημικοῖς, ἄπαυστος ὁ θεῖος πόθος ἐγγίνεται, κόσμου ούσι του ματαίου εκτός » (Δεύτερος αναβαθμός του Α΄Ήχου)
Με πόση περηφάνεια μιλούσε για το χωριό της Μελαμπες ,εκαυχάτο δε για την καταγωγή της εκ της περιοχής του Αγίου Βασιλείου .
Είχα την ευλογία από το Θεό να την γνωρίσω και να λάβω τις σοφές συμβουλές της, τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Να «δροσιστώ» λίγο στη σκιά της.
Δε μπορώ να λησμονήσω τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις μας. Την έκφραση της αγάπης της. Δε μπορώ να ξεχάσω το ειρηνικό της βλέμμα. Τον ζωήρρυτο πόθο της, όταν μιλούσαμε για τους Αγ. Τέσσερις Νεομάρτυρες τους Βλατάδες όπως χαρακτηριστικά έλεγε. Την αγάπη της να αγιογραφεί όπως την δίδαξε ο παπά Νέστορας και να υμνεί την τριαδικότητα του Θεού.
Άκακη και ήρεμη βοηθούσε φτωχούς, ορφανά, πονεμένους. Όλοι εύρισκαν έναν εύδιο και ορθόδοξο λιμένα στην αγκαλιά της.Φιλάγιος και φιλακόλουθη
Την πρώτη φορά που συναντήθηκα μαζί της, αισθάνθηκα την ομορφάδα της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος Χριστού, που υπηρετούσε εκ νεότητος της. Αυτή τη γλυκιά αίσθηση που σου αφήνει στην ψυχή το θυμίαμα, το λιώσιμο του κεριού εμπρός στις άγιες εικόνες.
Ήταν το έτος 2012 όταν παρουσίασα στη Αθήνα ως πρόεδρος του συλλόγου μας το βιβλίο που αγαπητού φίλου Κωστή Ηλ. Παπαδακη που αναφερόταν στην Ι. Μονή .
Έκτοτε δεν έπαψα κάθε φορά που έρχομαι στο Ρέθυμνο να επισκέπτομαι την Ιερά Μονή και την μακαριστή Γερόντισσα με την σπουδαία αδελφότητα .
Μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι καθόλη την διάρκεια είτε στους Χαιρετισμούς της Παναγίας είτε στην Παράκληση της ,που ελάμβανε θέση ενώπιον του εικονίσματος της Παναγίας και ακαταπαύστως έκλινε γόνυ άπειρες φορές αγόγγυστα και με τέτοια ευκολία και θείο πόθο παρα το προχωρημένο της ηλικίας της. Έκανε τη ζωή της απλή και ίσια, χωρίς περιττές ψιμυθιές .
Η Γερόντισσα έλαμπε μέσα στην Μονή όχι με τις γνώσεις της, τα μεγάλα της λόγια, την επίδειξη του αξιώματός της αλλά με την αρετή της. Είχε δε την χάρη να συναναστραφεί με οσιακές μορφές όπως του οσίου Γεννάδιου εξ Ακουμίων, του π. Ευμενίου Σαριδακη, της γερόντισσας Μελάνης της μονής Σαββαθιανών κά.
Είχε πάντοτε μια αγαθοήρεμη έκφραση με ένα γλυκύ και ελαφρύ μειδίαμα που «αιχμαλώτιζε» όλες τις ψυχές ακόμη και τις πιο δύσκολες. Αυτό το χαμόγελο δεν ήταν αποτέλεσμα τεχνικής αλλά καρπός της κεκαθαρμένης και αγαπώσης καρδίας της και αντανακλούσε την ειρήνη της ψυχής της. Γι’αυτό και πάνω από όλα ενεργοποιούσε την αγάπη και την προσευχή στους γύρω της. Σ’ αυτές τις φωτισμένες ψυχές που στάθηκαν δίπλα της μέχρι τέλους με αυταπάρνηση και ανιδιοτελή αγάπη, όπως η αδελφή Μαριάμ, η αδελφή Τατιανή, η αδελφή Μαρκιανή , η αδελφή Λυδία και οι άλλες οι αδελφές της μονής. Δεν ορφάνεψαν μόνον οι θεόλεκτες ψυχὲς της συνοδίας της, αλλὰ καὶ ο αγιοΚρητικός και ο απανταχού τῆς Ελλάδος ορθόδοξος μοναχισμός!
Καίτοι υστερούσε στην ανθρώπινη γνώση , δεν υστερούσε σε φωτισμό αφού πρωτ’απ’όλα διατηρούσε μέσα στην αγνή ψυχή της το πνεύμα της μαθητείας και της υπακοής. Η ανεξικακία, η επιείκεια, η καλωσύνη, η φιλοξενία, η φιλανθρωπία, η αγάπη της έγιναν οι συνιστώσες της μοναχικής και ηγουμενικής της διακονίας και συνάμα οι παρακαταθήκες της προς την αδελφότητα και τα πνευματικά τέκνα της Μονής.
Η αγιασμένη ψυχή της, αποδεσμευόμενη από το φθαρτό του σώματος και ως πολίτης πλέον του Παραδείσου ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται, συνεχίζει την αδιάκοπη προσευχή για όλους εμάς προς το συμφέρον των ψυχών και των σωμάτων ημών και αποτελεί αστείρευτη πηγή μεσιτείας προς τον Κύριο.
Ισχύουν καὶ δι᾿ αυτὴν τὰ λόγια του ιερού Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου:
«Τίς σε ἰδὼν οὐκ ἠγάπηκε; Τίς δὲ συντυχὼν οὐ γεγλύκαται; Ὦ Μῆτερ Πανσέμνη , ὡς καλός σου ὁ δρόμος! Ὡς ὅσιόν σου τὸ μνημόσυνον! μακάριον τὸ ὑπόμνημά σου! Εὐφραίνου εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου».
Η Γερόντισσα Πανσέμνη πάντα θα μας υπενθυμίζει ως μοναδική πνευματική μητέρα: Τί δεδοίκαμεν, εἰπέ μοι; Τὸν θάνατον; Ἐμοὶ τὸ ζῇν Χριστὸς, καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος. Ἔγειρε, μὴ φοβοῦ, στήθι· Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ανέστη!
Είθε ο Θεός να κατατάξει την ψυχή αυτής εκ Δεξιών του.Την ευχήν της να έχουμε.
Γερόντισσα Πανσέμνη
Γερόντισσα Πανσέμνη
Γερόντισσα Πανσέμνη
Εἵς μνημόσυνον αἰώνιον...
ΕΚΟΙΜΗΘΗ Η ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΚΟΥΜΠΕ
ΠΑΝΣΕΜΝΗ ΑΥΓΟΥΣΤΑΚΗ
ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ
www.ret-anadromes.blogspot.com
Αναχώρησε για την αιώνια Πατρίδα τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου, 27ης Μαρτίου 2022, σε ηλικία 96 ετών, η οσιωτάτη καθηγουμένη της Ιεράς Μονής του Σωτήρος Χριστού, Κουμπέ, Ρεθύμνου, μοναχή Πανσέμνη Αυγουστάκη. Άνθρωπος της αγάπης, της ελεημοσύνης και της προσευχής, η μακαριστή Γερόντισσα ήταν ιδιαίτερα αγαπητή σε όλη την τοπική κοινωνία. Διακρίθηκε για τις πολλές αρετές της, ιδιαίτερα δε για την ταπείνωση και την απλότητά της και την περισσή αγάπη της, τη μητρική στοργή και φιλοξενία της προς όλους τους προσκυνητές και επισκέπτες του Μοναστηριού.
Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε το απόγευμα του Σαββάτου (27/3) από τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Ευγένιο, συμπροσευχομένων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Λάμπης και Σφακίων κ. Ειρηναίου, Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Προδρόμου και του θεοφιλεστάτου επισκόπου Ευμενείας κ. Ειρηναίου.
| Γερόντισσα Πανσέμνη |
Η μακαριστή Γερόντισσα Πανσέμνη, κατά κόσμον Παγώνα Αυγουστάκη, καταγόταν από την εύανδρο κώμη των Αγίων Τεσσάρων Νεομαρτύρων, τις Μέλαμπες, Αγίου Βασιλείου, όπου και είδε το πρώτο φως της ζωής το έτος 1926. Παιδούλα δεκαεξαέτις, μόλις, τον Μάιο του 1943, προσήλθε στη Μονή του Σωτήρος, κοντά στη μητέρα της Μακαρία, που ήδη μόναζε εκεί από το έτος 1938, παρά τον Γέροντά της, μακαριστό Νέστορα Βασσάλο. Εκείνη, η ευλογημένη Μακαρία, είχε προσέλθει στην ιεράν αυτήν κορυφή πρώτη, από τις πρώτες μοναχές που είχαν απαρτίσει τη νέα, πριν από τρία, μόλις, χρόνια επανιδρυθείσα από τον Νέστορα Μονή του Σωτήρος και η κόρη Πανσέμνη την ακολούθησε σχεδόν αμέσως, μέσα στα δίσεκτα εκείνα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, προκειμένου- ευρισκομένη πλάι στην ασφάλεια της μητέρας- να διδασκόταν από τον Νέστορα την τέχνη της αγιογραφίας, του οποίου και υπήρξε, στη συνέχεια, πνευματικό ανάστημα και διάδοχος τόσο στην Τέχνη όσο και στην Ηγουμενία.
Εδώ, τα χρόνια που ακολούθησαν, η Πανσέμνη υπέστη τη μοναχική δοκιμασία, καρείσα μοναχή από τον Γέροντά της, Νέστορα Βασσάλο, ενώ, αρκετά αργότερα, στις 6 Αύγουστου 1970, ακολούθησε και η ενθρόνισή της ως Ηγουμένης από τον μακαριστό Μητροπολίτη Τίτο Συλλιγαρδάκη. Από τότε ξεκινάει μια νέα δημιουργική πορεία για την εν λόγω γυναικεία Μονή του Ρεθύμνου, κατά την οποία η Γερόντισσα Πανσέμνη κατέστη μια σπουδαία εκκλησιαστική προσωπικότητα, μια χαρισματική ηγετική και ιστορική μορφή του κρητικού μοναχισμού των ημερών μας. Ογδόντα χρόνια μοναχή και πενήντα δύο Ηγουμένη (!) δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή αν λέγαμε γι’ αυτήν ότι υπήρξε η «Γερόντισσα των Γεροντισσών» και η «Ηγουμένη των Ηγουμενισσών» της Κρήτης των τελευταίων χρόνων.
Ως Ηγουμένη κατάφερε να ηγηθεί μιας λαμπράς Αδελφότητας, που μεταδίδει σήμερα το φως της Ορθοδοξίας ανά τον νομό του Ρεθύμνου και την Κρήτη γενικότερα. Επί των ημερών της, πρώτα- πρώτα, αποφασίζεται η μετατροπή της Μονής από ιδιόρρυθμη, που ήταν μέχρι τότε, σε κοινοβιακή. Αρωγός και καθοδηγήτρια στην κρίσιμη και δύσκολη αυτήν προσπάθεια καλείται από τη Γερόντισσα και τον Μητροπολίτη Τίτο η μακαριστή Ηγουμένη τής Ιεράς Μονής Σαββαθιανών, Ηρακλείου, Γερόντισσα Μελάνη. Με τη καταλυτική βοήθεια, στη συνέχεια, σύνολης τής Αδελφότητας του Κουμπέ και του τότε Μητροπολίτη Τίτου, ενέργησε και εργάστηκε υποδειγματικά και σε όλους τους τομείς για την εκ βάθρων ανακαίνιση και τον εξωραϊσμό της Μονής. Σε όλο αυτό το διάστημα, αποτέλεσε λαμπρό και φωτεινό παράδειγμα εργατικότητας προς μίμηση από τις νεότερες μοναχές, ούσα παρούσα η ίδια σε όλα τα διακονήματα και μάλιστα στο ευγενέστερο όλων, την αγιογραφία, στην οποία το Μοναστήρι τού Κουμπέ έχει να επιδείξει μεγάλη παράδοση και του προσφέρει τους βασικούς πόρους επιβίωσης. Ο κτήτοράς του, Νέστωρ Βασσάλος (+ 1957), αγιογραφούσε ανελλιπώς μέχρι το έτος 1955. Διάδοχός του από το έτος αυτό καθίσταται η μακαριστή Γερόντισσα Πανσέμνη, η οποία θα διακονήσει με τη σειρά της την Ιερή Τέχνη επί σαράντα ολόκληρα χρόνια, μέχρι το έτος 1985, όταν στα χέρια τους πήραν την παλέτα, και ανέλαβαν το Αγιογραφείο, οι νεότερες αδελφές της Μονής.
Σήμερα (1935 μέχρι και τις μέρες μας) μια νέα περίοδος άνθισης και πνευματικής ακτινοβολίας διαγράφεται στην Ι. Μονή με τη σημαντική αύξηση τής Αδελφότητας, τη δημιουργία νέων κελιών, μουσειακών χώρων, εργαστηρίων αγιογραφίας και καλλιτεχνικής βιβλιοδεσίας, όπου θεραπεύονται επιμελώς οι Τέχνες, υπηρετείται ο άνθρωπος, η δημιουργικότητα και η ελπίδα και διατηρείται άσβεστη η πίστη στις πνευματικές αξίες και παραδόσεις του τόπου.
Την εξαιρετική και δυναμική παρουσία της Γερόντισσας Πανσέμνης αντιληφθήκαμε κι εμείς κατά τη συγγραφή του βιβλίου μας για την Ιερά Μονή του Σωτήρος («Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού Κουμπέ και ο νεότερος ιδρυτής της Νέστωρ Ι. Βασσάλος ο Διονυσιάτης», Ρέθυμνο 2011). Η βοήθεια και συνδρομή της σε όλα τα στάδια εκπόνησής του, υπήρξε καταλυτική. Ήταν μια ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών τόσο για τον νεότερο Ιδρυτή της Μονής, Νέστορα Βασσάλο, όσο και για τους πρώτους χρόνους της νεότερης Ιστορίας της (1935 και εξής), που λίγοι ήταν σε θέση να τους γνωρίζουν.
Η σημερινή Αδελφότητα, υπό τη σθεναρά ηγουμενία της Γερόντισσας Πανσέμνης, συνέχισε τα επόμενα χρόνια την κατά πάντα γόνιμη και φωτεινή παρουσία της στη μικρή και ευσεβή κοινωνία τού Ρεθύμνου. Πρόκειται για τη δεύτερη λαμπρή περίοδο ζωής του Μοναστηριού – μετά από την πρώτη εκείνη (1550- 1645), της Βενετοκρατίας – που λειτουργούσε και τότε σε αυτήν, ακριβώς, την ίδια θέση και ήταν γνωστό στην πόλη μας ως η Μονή του Αγίου Ιωάννου του Ερημίτου (του Γουβερνέτου Χανίων), του οποίου η τιμή- που είχε λησμονηθεί στα βάθη των αιώνων- επαναφέρθηκε και συνεχίζει σήμερα να τιμάται στο μοναστήρι του Χριστού, παράλληλα με αυτήν του Σωτήρα Χριστού και του Ιωάννου του Προδρόμου.
Είναι γεγονός ότι η παρουσία και μόνο μιας Ιεράς Μονής, όπως η Ι. Μονή τού Σωτήρος, πολύ κοντά στην πόλη τού Ρεθύμνου, καθαγιάζει και ευλογεί την περιοχή και καθίσταται «ψυχῶν ἀναπαυτήριον». Το εκκλησιαστικό πρόγραμμα των ακολουθιών που τελούνται καθημερινά αποτελεί έκφραση ελάχιστης προσφοράς των χοϊκών ανθρώπων προς τον Σωτήρα Χριστό. Κουρασμένοι άνθρωποι, απογοητευμένοι από την αιχμηρότητα των προβλημάτων και τις ποικίλες δυσκολίες της σύγχρονης ζωής, σύρουν αποσταμένα τα βήματα της ελπίδας τους προς το ιερό του Χριστού καταγώγιο με τον τρόπο που «ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων», αποζητώντας καταφύγιο, πνευματική ωφέλεια και καθοδήγηση, λόγο παραμυθίας, ενθάρρυνσης και, προπάντων, αγάπης από τις αδελφές και τη μακαριστή Γερόντισσα Πανσέμνη, της οποίας ευχόμαστε σήμερα όπως Κύριος ο Θεός κατατάξει την ψυχήν εν σκηναίς Δικαίων και Αγίων και να έχει Καλό Παράδεισο!
Στήν γερόντισσα μας
Πανσέμνη
Μισεψες μά δέν ἔφυγες ποτέ
Τοῦ μισεμοῦ σου ὁ φόβος
Ἕνα δάκρυ καί ἕνας κόμπος
Στόν λαιμό ἀπο παλιά !!!
Κι ἦρθε ἡ ὥρα !!!!
Κι ἔφυγες γιά τά αἰώνια ἕνα ξημέρωμα τῆς Παναγιᾶς!!!!
Μίσεψες μά δέν ἔφυγες ποτέ
Ἄγγελος ἔγινες καί πέταξες ψηλά
Μά πάλι γύρισες!!!!!
Γιά νά σφουγγίξεις τρυφερά στίς παρειές τό δάκρυ πού κυλᾶ
Ἡ παρουσία σου δέν χάθηκε ποτέ ἀπό κοντά
Εἶσαι μαζί μου μέ ἀνοιχτά σου τά φτερά
Πώς μέ ἀγγίζεις !!!
Χάδι οὐράνιο γεμίζει ἡ καρδιά
Στήν μητρική σου ἀγκαλιά!!
Ἡ ὄσφρηση μοῦ γέμισε ἀπ’ τ ἄρωμα σοῦ
Ἡ ἀκοή μου νιώθει τό ψιθύρισμα σοῦ
Δέν εἶμαι μόνη
Πάντα κοντά μου ἐσύ
Κι ἔφυγε ὁ φόβος πού χά ἀπό παιδί
Φυσᾶ ὁ ἄνεμος καί μ ἀγκαλιάζει
ἡ ἀνάσα σου
Γέμισε ἡ ὕπαρξη μοῦ φώς ἀπο’ τά μάτια σου
Σέ εὐχαριστῶ !!!
Εἶσαι παντοῦ στό διάβα μου
Πώς νά σταθῶ !!!ἀδυνατῶ !!!
Σέ εὐγνωμονῶ!!!!
Νιώθω τούς χτύπους τῆς καρδιᾶς
Στήν παρουσία σου
Μιά εὐφορία σταματᾶ τήν ἀπουσία σου
Μέ τῆς εὐχῆς σου τ ἄρωμα
Νά ναί ἡ πορεία μου
Τοῦ ἀετοῦ τή δύναμη παίρνω ἀπ’ τήν σκέψη σου
Κρατῶ λαμπάδα τήν εὐχή σου μές τή σκέψη μου
Καί θά πετῶ πρός τά ψηλά
Κάτω ἀπ’ τήν σκέπη σου
Μισεψες γιά τά ψηλά
Μοῦ πᾶν πώς ἔφυγες
Μά εἶσαι ἐδῶ κοντά
Καί ἡ σκέψη μοῦ ἐσένα θά ἀγκαλιάζει ἀληθινά .
Καλό παράδεισο γερόντισσα μας!!!
Στήν γερόντισσα Πανσεμνη
Ἀπόψε ἀργά τ ἀπόβραδο τά βλέφαρα ἀνοιχτά μέσα στό φεγγαροφως
γεμίζουν ἀναμνήσεις τοῦ νοῦ
τήν θάλασσα, γιά μιά ψυχή
πού ἀγάπησε τήν αἰωνιότητα!
Καράβι ταξιδιαρικο ἡ ζωή της μέσα στόν χρόνο πού ὅρισε Ἐκεῖνος!
Θαλασσοδαρμενη καραβοκυρισσα ἐκείνη
πού πάντα ἤξερε νά ἀράζει τό σκαρί σ’ ἀπάνεμο λιμάνι !
Λουσμενη τόν ἥλιο γιατί τό Φῶς τά μάτια της ἀναζητοῦσαν
Ἀσημωμενη ἀπ’ τοῦ φεγγαριοῦ
τό κατανυκτικό ἡμίφως καθώς ἐκεῖνες τίς ὧρες γονατιστή ἱκέτευε τήν Μάνα ὅλου τοῦ κοσμου
καί χαλκευμένη ἀπ’ τήν ἀλμύρα
τῆς κυμάτων τῆς ζωῆς πού θέλησε νά πορευτεῖ.
Καί ὅπως λικνιζεται τό σκάφος
στά νερά χωρίς σταματημό
Εἴτε φουρτούνα τό χτυπᾶ μέ τόν βοριᾶ τόν μανιασμένο, εἴτε ὁ ἥλιος τοῦ χαϊδεύει τά πανιά
μές τήν γαλήνη τῶν ὑδάτων,
γλιστράει στά νερά τῆς θάλασσας τοῦ βίου, διχως σταματημό, κρατῶντας στά στιβαρά χέρια της τό πηδαλιο!!!
Ἔχοντας γύρῳ,γύρω της τά τέκνα της
γλαροπουλα ,πού μέ σεβασμό ἀγάπη καί ἐμπιστοσύνη στήν ἔμπειρη καπετανισσα, ἀκολουθουν τό σκαφος στά οὐράνια ταξίδια !
Καί ἔφτασε ἡ μέρα πού στεφανωμένη τῶν κόπων της τά ἔπαθλα
ἀγκυροβόλιο θά καμει σ’ αἰώνιο λιμάνι
ὁλόχρυση ἀπ’ τό Φῶς Ἐκεινου πού ρουφηξε ἄπληστα σάν τήν λαφινα πού τρέχει σέ ἀστείρευτη πηγή νά ξεδιψάσει
Καί αὐτό τό Φῶς πού χρυσωσε
τό διάβα της, κληρονομιά ἀνεκτιμητη θά ὁδηγεῖ τό σκάφος πού ἄφησε , στῆς θάλασσας τά μήκη καί τά πλάτη μέ τούς ναυτιλλομένους
Καλό παράδεισο γερόντισσα μᾶς
Ἡ εὐχή σου νά μᾶς συνοδεύει.
Κι ὅλο ρωτῶ….
Σάν ἕτοιμη ἀπό καιρό …
ἀθόρυβα κι εἰρηνικά
μισεύεις.
Μέρα Μαρτιοῦ
μ’ ἀνάσα σπουργιτιοῦ
καί γλύκα βρέφους πού μακάρια κοιμᾶται
τά γήινα ἀφήνεις…
καί στά οὐράνια πεδία σεργιανάς
πάνοπλη, σίγουρη καί δυνατή
σάν ἀητός τό ράσο σου ἀνεμίζεις.
Κι ὅλο ρωτῶ…
τόν ἄνεμο πού ἀμέριμνα φυσᾶ…
Κι ὅλο ρωτῶ τά περιστέρια
πού ψιθύριζαν
λόγια ἀγάπης τρυφερά
στοῦ μπαλκονιοῦ σου τό περβάζι…
Τά σύννεφα πού ἔκρυψαν τόν ἥλιο βιαστικά
τή μέρα τοῦ φευγιοῦ σου…
Ποιά μονοπάτια τώρα τριγυρνᾶς
ποιές ἀστερόεσσες βαδίζεις
ποιές πύλες θεϊκές νά προσπερνᾶς..
Ἄραγε νοιώθεις τῆς ἀγάπης μας τό δάκρυ;
Χθές ξάφνου σέ εἶδα νά περνᾶς
μέσα ἀπ’τό συννεφάκι ἐκεῖνο τό λευκό
μέ τό γελάκι σου αὐτό
ξέρεις….το περιπαικτικό.
Τώρα ἡ μώβ κορνίζα ἐκεῖ στό κοιμητήρι
θυμίζει τήν ὄμορφη σοῦ τή θωριά…
Νά μᾶς κοιτᾶ μ’ ἀγάπη
δύναμη καί σιγουριά…
Νύχτωσε ξανά στό κοιμητήρι
τό καντηλάκι σου ἀχνά φωτά.
Κόμπος τά δάκρυα στό λαιμό.
Τό κομποσκοίνι μου γιά σέ σφικτά κρατῶ.
Νά μήν ξεχνῶ τό ἔργο τό ἱερό…
Στήν γερόντισσα Πανσεμνη
Στα σκαλιά της Εκκλησίας
βλέπω φως σε μια Αγία,
και εχει όνομα Πανσεμνη,
κι είναι αγγελοστολισμενη.
Με χρυσά φτερά στη πλάτη
μόνο αγάπη η καρδιά της.
στου ουρανού την πύλη τώρα
μας χαμογελά κάθε ώρα.
Στου Κουμπε το μοναστήρι
,φως ανάβει το καντήλι
ρόδα, κρίνα, ανθισμενα,
Τριαντάφυλλα γερμένα..
14-05-22
Σούλα Δασκαλομαρκακη
Greek 
English